ΒΙΚΥ ΛΕΑΝΔΡΟΣ Η ΒΑΡΟΝΗ ΜΕ ΤΗ ΒΕΛΟΥΔΙΝΗ ΦΩΝΗ

Κάπου στις ουράνιες σφαίρες οι κόρες του Δία και της Θέμιδος ,σφραγιζανε μια φωτεινή μερα του Αυγούστου την μουσική διαθήκη της Βίκυ Λέανδρος πάνω από την κούνια της, μ εκείνη να τις κοιτάζει, μαγεμένη με τα τεράστια καστανά της μάτια έτσι πού το μαγικό ραβδάκι χάραζε μια πορεία παραμυθένια, ένα δώρο, που τής χρωστούσε ίσως η ζωή.

Κι έτσι μια φορά κι έναν καιρό στην όμορφη Παλαιοκαστρίτσα τής Κέρκυρας, η Λάχεσις άνοιγει ένα μουσικό μονοπάτι καί ύστερα έναν δρόμο στο μικρό κοριτσάκι, πού στα δέκα της χρόνια ακολουθεί τους γονείς της στην Γερμανία. Σκοπός ή σταδιοδρομία του πατέρα της Λέανδρου Παπαθανασίου στην σύνθεση καί τό τραγούδι. Ήταν το 1959.

Αν και οι επιτυχίες του ήταν μεγάλες, αφού κάποια κομμάτια ερμηνεύτηκαν από τους Χ.Ιγκλεσιας, Ν.Ρουσο, Ν. Μούσχουρη, αποσύρεται για ν αφοσιωθεί στην μικρή του κόρη μέ την κιβωτό πού του δώρισαν ίσως...ψυθιριστα οι μοίρες των Ολυμπίων θεών.

Κι έτσι ένα όμορφο παραμύθι ξεκινάει για την Βίκυ.Αρχιζει μαθήματα κιθάρας, φωνητικής, μπαλέτο χορού.

Το 1965 ασχολείται επαγγελματικά με τό τραγούδι πού τό πρώτο της θα ηχογραφηθεί στην Γερμανία. Ευρύτερα γνωστή θα γίνει ύστερα από δύο χρόνια με το "L Amour ese Bleu" στο φεστιβάλ της Eurovision.

Ήταν μόλις 16 χρονών όταν κερδίζει το πρώτο βραβείο με το "Apres Toi" πού έγινε γνωστό παγκοσμίως εκτοξεύοντας τις πωλήσεις με εκατομμύρια singles.Κι έτσι το 1972 ξεκινάει την διεθνή της καριέρα.

Τα τραγούδια της κυκλοφορούν σέ όλες τις γλώσσες του κόσμου.Γαλλικα, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, ελληνικά.

Στη ζωή της εμφανίζεται ο Ιβάν Ζησιαδης όπου το 1982 παντρεύονται κι αποκτούν έναν γυιο για να χωρίσει ύστερα από ένα χρονικό διάστημα.

Στην συνέχεια γνωρίζει τον Βαρόνο Ενο Φον Ρουφιν και τό 1986 παντρεύονται κι αποκτούν δύο κόρες.Βαρονη πια αποσύρεται το από τραγούδι για να μεγαλώσει τά τρία της παιδιά και να επανέλθει το 1995. Ύστερα από 19 χρόνια γάμου η Βαρόνη το λιμανιού όπως την αποκαλούν οι Πειραιώτες, χωρίζει.

Δεν σταματάει όμως, όμως όλο αυτό το διάστημα να έρχεται στην Ελλάδα, όπου έχει εγκαταστήσει το στρατηγείο της στη Καστέλλα, έτσι που οι στόχοι της είναι κι εκτός τραγουδιού. Η πολιτική.

Όλοι ήθελαν νά γνωρίσουν από κοντά αυτό το όμορφο κορίτσι με την εξαίσια φωνή, το πλατύ χαμόγελο, που όλες οι αγκαλιές του κόσμου ήταν ανοιχτές.

Όπως λέει η καριέρα έρχεται πρώτη, μετά η οικογένεια και ύστερα ο Πειραιάς.

Η Βίκυ Λέανδρος με την βελούδινη φωνή της, δίνει συναυλίες σ όλο τον κόσμο, οι δίσκοι της γίνονται χρυσοί, πλατινένιοι.Συνεργαζεται με την UNICEF. Οι βραβεύσεις πολλές. Θα τιμηθεί μέ τον Σταυρό του Τάγματος της Αξίας Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Ευρώπης.

Το 2001 προτάθηκε υπουργός Πολιτισμού στο Αμβούργο και τό 2006 στο Βερολίνο. Βάζει υποψηφιότητα τό 2007, χωρίς επιτυχία.

Το κορίτσι που μεγάλωσε στον δρόμο των λουλουδιών, πλάι σ' έναν πατέρα που εκστασιασμενα η Βίκυ και οι συμμαθητές της μάθαιναν από εκείνον τα ελληνικά κάλαντα, που μεγαλώνοντας αναρριχήθηκε στον κόσμο τού παραμυθιού,να βρεθεί στ άδυτα της υψηλής κοινωνίας να γνωρίσει πολιτικούς ηγέτες, καλλιτέχνες και κάποια στιγμή να πει....Δεν είναι κακό να πέσεις στο κενό. Κακό είναι να μήν ξανασηκωθείς.

Η Βίκυ Λέανδρος πού έψαχνε μέ τά τραγούδια της, το μυστικό της καρδιάς της νά βρει, όταν η ζωή δεν σου γελά και στην μοναξιά, οι αναμνήσεις γίνονται ωραίες στιγμές ( δανείζομαι στίχους από τα τραγούδια της) για ένα αστέρι πού κρατάει στο χέρι, μια χαμένη αγάπη πού έφυγε καί την αποζητάει." Μια φορά κι έναν καιρό", " Πες μου πού πας", " Χωρίς ψυχή", " Η μικρή μας ιστορία", με γκρεμισμενους πύργους στη ζεστή αμμουδιά με κοχύλια, "Μου λείπεις", όταν πέφτουν οι σκιές κι αγιάτρευτη είναι η μοναξιά. " Πες μου την αλήθεια", κι ας είναι συμφορά κι ας είναι πικρή, τώρα η αγάπη είναι πια νεκρή. Λες πως μια μάγισσα κακιά μια χειμωνιάτικη βράδυα την πήρε την ζωή χωρίς καρδιά.

Μόνο που καμμιά μάγισσα κακιά δεν τόλμησε ν ακουμπήσει τ όμορφο παραμύθι τής ζωής της

Με την ιδιαίτερη καθαρια φωνή της που τα τραγούδια της στάζουν μια γλυκιά μελαγχολία, νοσταλγία, έρωτα, κατωρθωσε να γοητεύσει με την μουσική καί τούς στίχους μια ολόκληρη αθώα γενιά.

Η Βίκυ Λέανδρος θά μείνει το κορίτσι τών εφηβικών μας χρόνων, έτσι που γαλουχησε την νεολαία της εποχής της με ξένα τραγούδια, που διασκεύασε η ίδια στα ελληνικά.

Αναμνήσεις λοιπόν από την Βίκυ, μ ένα χαμόγελο κάνοντας πέρα τις κακές στιγμές.

ΕΛΊΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ

Ήταν μια μέρα του Απρίλη, πού γνώρισα εντελώς τυχαία τον ραδιοφωνικό παραγωγό Δημήτρη Θεοδωρίδη.Θαρρεις βούτηξε στά δικά μου νερά, ώστε ο τελευταίος Μοικανος ( όπως τον αποκαλούν) να πιαστεί στα δίχτυα μου και ν αρχίσει μία όμορφη συνεργασία

Πώς θά τόν χαρακτήριζα; Έναν ασυμβίβαστο άντρα με σκληρό μυαλό, σαν οστρακο και περιμενει υπομονετικα σαν καβουρι που λατρεύει μέ πάθος τό επάγγελμα του, ένα πάθος τόσο δυνατό ώστε, παρ ολίγο νά του στοιχίσει την ζωή, χάρη τής Απολλωνίας Τέχνης.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν Ιούλιος μήνας γεννιέται στη Θεσσαλονίκη ένα αγόρι, λες και μέσα από την υδρόβια κοιλιά τής μάνας του, λάτρεψε την μουσική και σχεδίασε βήμα βήμα τά όνειρα του. Ραδιοφωνικός παραγωγός.

Μεγαλώνοντας χαράζει έναν δρόμο γοητευτικό, συναρπαστικό, όμως γεμάτος αγκάθια.Οι αντίπαλοι πολλοί με σκοπό την εξόντωση του. Το μυαλό του όμως, δουλεύει με ακρίβεια καί ταχύτητα, δεν πτοείται από κανέναν έτσι, πού τα όνειρα του αρχίζουν να πραγματοποιούνται.

Σαν ραδιοφωνικός παραγωγός εκείνο τόν καιρό, με την ιδιαίτερη, χαρακτηριστική φωνή, την πλούσια γκάμα των ξένων καί ελληνικών τραγουδιών, μαγεύει ένα κοινό που ακολουθεί τα βήματα του σαν σκιά ολόγυρα του.

Πως θα χαρακτήριζα το Δημήτρη Θεοδωρίδη; Έναν άντρα με σκληρές φιλοδοξίες, απαιτητικό από τον ίδιο του τον εαυτό, να ψάχνει τρόπους να σκαρφαλώσει στην κορυφή. Και τό κατωρθωνει έτσι, που εκτοπίζει όλους τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς.Νοιωθει μοναδικός καί δεν χαρίζεται σέ κανέναν. Είναι;

Αναπολώντας τό παρελθόν, γυρίζουμε πίσω τον καιρό πού σπούδαζε δημοσιογραφία, κάτι πού τον βοήθησε να παρουσιάσει στις εκπομπές του, καλλιτέχνες τού πενταγράμμου, ηθοποιούς, στοιχουργους, δημοσιογράφους, ποιητές κλπ. Σπουδάζει και ηλεκτρονικός....Όλα αυτά δένουν με το ανήσυχο πνεύμα του.

Νεαρός ακόμη παρ όλες τις δυσκολίες αυτοσχεδιάζει τον πρώτο ραδιοφωνικό πομπό και στη συνέχεια ένα ερασιτεχνικό σύλλογο.

Όμως τα ιδανικά και οι φιλοδοξίες φτάνουν στην άκρη της γης. Μελετά κάθε λογις μουσική,τα παντρεύει όλα μαζί βασιζόμενος στην λογική, πώς κάποια στιγμή θα δημιουργήσει την δική του αυτοκρατορία.

Ο σεβασμός του για τη εξουσία στον χώρο του ραδιοφωνικού παραγωγού βασίζεται στην γνώση πως κάποια στιγμή θα γίνει αυτός το αφεντικό με δικές του ιδέες καί μεθόδους.

Καί παραμένει υπομονετικά σα καβούρι ξύπνιο με τά μάτια ολανοιχτα να καλπάζει, με την καρδιά να ονειρεύεται κάτω από το σεληνόφως που τον κυβερνά. Αυτά θά τόν οδηγησουν κάποια στιγμή στο γοητευτικό ταξίδι τής ζωής για να χαθεί στο απέραντο διάστημα τής μουσικής.

Η αβρότητα και η σχολαστικότητα, δεν είναι γι αυτόν λέξεις επαρχιωμενες. Αποτελούν μέρος τού κώδικα τής δικής του συμπεριφοράς.

Το 1982 ιδρύει τον δικό του ραδιοφωνικό σταθμό το ράδιο "SKARLET". Στη συνέχεια βρίσκεται στην πρωινή ζώνη του ράδιο Μακεδονία 99 με έδρα την Πυλαία. Θα μεταπηδήσει λίγο μετά στο Μακεδονία 88,5 που εδρεύει στην Καμαρα.

Ιδρύει τό ΕΛΛΑΣ FM στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ωσπου το 1991 γνωρίζει τυχαία τον διευθυντή του ραδιοφώνου City lnternational 106.1 Γ. Κοντόπουλο.

Ο σταθμός εκτινάσσεται από τον τριαντάχρονο πού η φωνή καί η πείρα στην μουσική γοητεύουν τό κοινό. Εκει δημιουργεί μία δική του εκπομπή το Αναπολώντας το παρελθόν μια ζώνη πρωινή, απαιτητική με πολύ ανταγωνισμό καί τότε ο έμπειρος πια ραδιοφωνικός παραγωγος αναγκάζεται να παλέψει με τά φίδια.

 Ο Δημητρης SCARLET επιχειρεί να κάνει την κατά μέτωπο επίθεση Κι αυτή είναι μία επέκταση συνόρων πού όλοι συζητούν και οι αντίπαλοι φθονούν. Μια εκπομπή πρωινή με ελληνικά και ξενα τραγούδια που αρχίζει στις 12 το μεσημερι και τελειώνει 4 το απογευμα.

Οι εναλλασσόμενες συγκινήσεις αυξάνουν την φαντασία του, καθώς μεγαλώνει κι αυξάνει το φως ολόγυρα του, όταν το 2016 θα μεταπηδήσει στο Μουσικό Γαλαξία στη ζώνη 105,8 για να δημιουργήσει μια πρωινή εκπομπή δύο ωρών, με ελληνικά και ελαφρολαϊκά τραγούδια.... τραγούδια τού χθες Καί το φως της επιτυχίας γίνεται μια τεράστια φωτεινή μπάλα στον ουρανό, που τον ακολουθεί, αν καί κάποιες αόρατες σκιές καραδοκούν την πτώση του.

Το κοινό πληθαίνει, οι εχθροί το ίδιο, όμως εκείνος θέλει να φύγει, να επιστρέψει στο δικό του σπίτι, το City lnternational γιατί έτσι τό νοιώθει, λες και πνίγεται εκεί που βρίσκεται. Κι έτσι γίνεται.

Ο έμπειρος ραδιοφωνικός παραγωγός Δημήτρης Θεοδωρίδης από το 1991 κάνει εκπομπή στο City lnternational 106.1 στα FM με τέσσερις ώρες ξένης και ελληνικής μουσικής, αν καί τώρα βρίσκεται σε αναστολή. Όμως εμείς διαδικτυακά παρακολουθούμε το Αναπολώντας το παρελθόν στο ράδιο SCARLET την μουσική που επιλέγει ο ιδιος αν και στην άλλη άκρη παραμονεύουν οι αντίπαλοι του.

Ίσως όντως να είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών μια και τα ραδιόφωνα στερεύουν από ραδιοφωνικούς παραγωγούς παίζοντας τα ίδια και τα ίδια.

Αν καί οι εχθροί του Θεοδωρίδη είναι πολλοί, τό κοινό του έχει υψώσει τοίχους ολόγυρα του με πολύ αγάπη, γιατί και ο ίδιος μέσα από την σκληραδα τού χαρακτήρα του, ξέρει να μοιράζει το χιούμορ με πολύ αγάπη γιατί στο βάθος, κρύβει τις σεληνιακές του ευαισθησίες.

ΕΛΙΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ.

ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ Η ΧΡΥΣΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ 60

Κάποιο δειλινό, ένα τρένο φεύγει, μ έναν αλήτη μέσα, αφήνοντας πίσω, μοναχικούς ανθρώπους, να κλαίνε για τό τώρα; Τό αύριο; Κανείς δεν ξέρει...

Μια φωνή δωρική , που έρχεται να ξεσηκώσει τόν κόσμο, νά το γοητεύσει με την μοναδική θεατρικότητα πού διακρίνει αυτό το κορίτσι, που γεννήθηκε μια μέρα τού Μάη στο Μεταξουργείο της Αθήνας, ώστε ν αφήσει πίσω της ένα κοινό, μελαγχολικό, νά ξενυχτάει στους δρόμους τραγουδώντας, να κομματιάζει καρδιές γεμάτες έρωτες από πάθος, να ονειρεύονται μέ μάτια ορθανοιχτα πάνω στο κρεββάτι, μ ένα τσιγάρο αναμμένο ένα κορίτσι ανυπότακτο, δικό τους.

Έτσι θά χαρακτήριζα την βραχνή φωνή, που η ευελιξία της έχει πισωγυρισματα, όταν πρίν κάποια χρόνια την είχα γνωρίσει πάνω στο πάλκο, και η θεατρικότητα της μέ είχε γοητεύσει.Δραματοποιουσε μέ την καθαρια της άρθρωση, τον στίχο, μέσα στην μουσική.

Η ζωή της ήταν ένα παραμύθι, έτσι πού οι συνθέτες καί στιχουργοί άκουμπησαν σ αυτόν τόν ογκόλιθο της φωνής,την μουσική τους διαθήκη.

Ήταν δεκαεννέα χρονών όταν άρχισε να τραγουδάει στις μπουάτ "Ζυγό" "Ζουμ" πλάι στον Δ. Μούτση. Το 1962 στην "Τρίαινα" βρίσκεται δίπλα στον Μπιθικώτση και την Δούκισσα.

Καθιερώνεται το 1964 στην κινηματογραφική ταινία "Λόλα" όταν μια φιγούρα λεπτή εμφανίζεται σ ένα παράθυρο, με τό τραγούδι τού Σ.Ξαρχακου "Χάθηκε το φεγγάρι". Το φεγγάρι έρχεται φεύγει, με τ αστέρια ολόγυρα του.

Η Βυκη Μοσχολιού, συνεχίζει μια ανοδική πορεία, έτσι πού οι μεγαλύτεροι συνθέτες όπως Γ.Ζαμπετας, Γ. Κατσαρός,Α.Πανου, Μ. Θεοδωράκης, Μ. Πλέσσας, Γ. Σπανός, Β. Τσιτσάνης, Σ. Κουγιουμτζής, Γ. Χατζηνάσιος, Μ. Βαμβακάρης, Ζ. Μουστάκι, Γ. Μαρκόπουλος κ.α με τους καλύτερους στιχουργούς, όπως τον Μ.Ελευθεριου, Λ. Παπαδόπουλο,.Ν. Γκάτσο, Λ. Νικολακοπούλου κ.α.

Στην διάρκεια της σταδιοδρομίας της, είχε δώσει πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ εμφανίστηκε καί στο Βασιλικές αυλές, της Ελλάδας, Περσίας, Ιορδανίας.

Το παραμύθι συνεχίζεται και στην προσωπική της ζωή, όταν γνωρίζει τον μεγάλο έρωτα τής ζωής της, το ποδοσφαιριστή Μίμη Δομάζο. Παντρεύονται κι αποκτούν δύο κόρες.

Τι να γράψει κανείς για την Βικυ Μοσχολιού, πού πριν φύγει από την ζωή η μοίρα άρχισε να της παίρνει ένα ένα όλα τα δώρα που τής έδωσε απλόχερα. Χωρίζει με τον Μ. Δομάζο καί τό 2005 ύστερα από διετή μάχη με τον καρκίνο φεύγει για τό μακρινό της ταξίδι, αφήνοντας στά 62 της χρόνια εναν καταρράχτη από τραγούδια. "Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ" " Θα κλείσω τα μάτια" Ναύτης βγήκε στην στεριά" "Αλήτης" ,"Τα ξημερώματα","Τα δειλινά", "Δεν κλαίω για τώρα", κ.α.

Πολλοί την χαρακτήρισαν θυλικο Μπιθικώτση, ο Γ. Τσαρούχης Κοτοπούλη τού ελληνικού τραγουδιού.

Μία φωνή επιβλητική γεμάτη συναίσθημα, κινητήρα δύναμη θα έλεγα, που γέμιζε τούς χώρους όπου τραγουδούσε. Μην ξεχνάμε, τα Αρχοντορεμπετικα... παραδοσιακά τραγούδια από Ελλάδα, Ισραήλ, Ισπανία, Αγγλία, Ιρλανδία, Αίγυπτο με στίχους ελληνικούς του Λ. Παπαδοπούλου, Ν. Λαβρανου.

Όμως η Βικυ Μοσχολιού συνεχίζει να μένει μέσα στις καρδιές μας εκεί που πέφτουν τα σύνορα, μέσα στη νύχτα της Αθήνας, δίχως ιδέα, να πιάσουμε κόκκινο, να παίζουμε με τον χρόνο, μέσα στους ανήσυχους δρόμους της καρδιάς μας, σ' έναν κόσμο σαν αυτό μέ τά σήμαντρα καί τους μετανάστες.

ΕΛΙΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ

ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΝΑ ΣΤΗ ΧΑΡΟΥΛΑ ΑΛΕΞΙΟΥ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΙΖΑΣ ΚΑΣΤΑΝΗ

Όταν κανείς ακούει τό τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου " Έχει πανσέληνο κι απόψε είναι ωραία" ο αέρας της νύχτας γεμίζει μυρωδιές, τα σύννεφα στέκονται μετεωρα, με το φεγγάρι νά ταξιδεύει ανάμεσα τους. Κι εκείνη αφήνεται στα δικά της εσωτερικά ακορντα τής μελωδίας, αντίκρυ σ ένα θερμό κοινό πού την αποθεώνει.Οι νότες ανεβοκατεβαίνουν μ ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τσάκισμα στην φωνή, κυλάνε στά όμορφα εκφραστικά της μάτια, παραδίδεται στον δικό της κόσμο μ ένα θεατρικό τρόπο που συγκινεί και συναρπάζει. Έτσι μια φορά κι έναν καιρό μια μέρα του Δεκέμβρη στη Θήβα γεννιέται η Χαρίκλεια Ρουπακη, η σημερινή Χαρούλα.Υστερα από οκτώ χρόνια θα εγκατασταθεί στην Αθήνα.Στην δεκαετία του '70 είκοσι χρονών πια, ξεκινάει την καριέρα της πλάι στον Β.Βασιλειαδη και Πυθαγόρα, πού τής εμπιστεύονται την πρώτη δισκογραφική της δουλειά, με τό τραγούδι "Όταν πίνει μια γυναίκα'. Σιγά σιγά απογειώνεται με τραγούδια του Α.Καλδαρα και Γ.Χατζηνασιου.Κατακτα το κοινό με "12 λαϊκά τραγούδια" καί την "Δημητρούλα. Συνεχίζει να ηχογραφεί τα τραγούδια της, πλάι στον Τ. Βοσκόπουλο, Μ.Χατζιδακι. Εκεινο τόν καιρό η δισκοθήκη θα σημειώσει ρεκόρ πωλήσεων και θα ενταχθεί στις ,100 Μεγαλύτερες Ηχογραφήσεις του αιώνα τής ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ. Τό απόγειο της καριέρας της εκτοξεύεται, όταν οι καλύτεροι συνθέτες καί στιχουργοί της εμπιστεύονται τα τραγούδια τους όπως ο Α.Βαρδης,Θ. Μικρούτσικος, Μ.Λοιζος,Σ. Κουγιουμτζής, Χ. Νικολόπουλος, Παπαδόπουλος. Κατά την δεκαετία του '70 η Χαρούλα εμφανίζεται σε μπουάτ της Πλάκας.Τραγουδαει μπαλάντες, λαϊκά, έντεχνα, δημοτικά, ρεμπέτικα. Η καριέρα της εκτοξεύεται ακόμη πιο ψηλά όταν δίνει συναυλίες στά μεγαλύτερα στάδια, κάνει περιοδείες σε όλη την Ελλάδα καί το εξωτερικό. Γράφει, μουσική, στίχους.Γινεται το ιδαλμα έτσι, που η αύρα του κόσμου την αγκαλιάζει.Λατρευεται από μικρούς και μεγάλους.Αυτο το ιδιαίτερο τσάκισμα της φωνής δημιουργεί ρίγη συγκίνησης.Προσωπικα για μένα η Χαρούλα είναι μοναδική. "Το ταγκό της Νεφέλης" άλλο ένα τραγούδι που διασκεύασε η ίδια κι αγγίζει της καρδιές όλου του κόσμου.Αλλες μυρωδιές, άλλα πλανεμενα όνειρα. Υακυνθοι, κρίνα....με τους δύο μικρούς αγγέλους που τρελαίνουν την μικρή Νεφέλη...και ο Δίας την κάνει σκόνη και την σκορπάει... Η Χάρης Αλεξίου υπήρξε στον χώρο της μουσικής ένα πλάσμα απλό, δίχως επαρσεις και βεντετισμους, μια μεγάλη φωνή πού συνεργάστηκε με τον Γ.Νταλαρα, Γ. Πάριο, Α. Πρωτοψάλτη, Β. Μοσχολιού,Δ.Γαλανη, Αρβανιτάκη, Γ.Κοτσιρα, Πορτοκάλογλου, Μαχαιριτσα,κ.α.Θαρρω είναι ένα θείο δώρο για εμάς, που την αγαπήσαμε και την αγαπάμε. "Τι γλυκό να σ αγαπούν" άλλο ένα τραγούδι που γεμίζει δάκρυα τις καρδιές, τραγούδια ερωτικά που εκφράζουν, τον πόνο...το πάθος.Κι έτσι μια φορά κι έναν καιρό αποσύρεται, έτσι που ο χειρότερος εχθρός αρχίζει να πνίγει τις χορδές της φωνής και λυγίζει. Το 2015 η Χάρις Αλεξίου αυτή η μεγάλη Κυρία του τραγουδιού παραδίδει στον σκηνοθέτη Γιώργο Νανιωρη ένα χειρόγραφο με κομμάτια τής ζωής της.Μεσα από την θεατρική παράσταση η Χαρούλα θα ξαναζήσει εικόνες, μνήμες,που δεν είχανε ποτέ ειπωθεί, όνειρα, εφιάλτες, έρωτες, χαμόγελα.Το έργο ανέβηκε στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου και σημείωσε τεράστια επιτυχία. Τά τραγούδια της είναι πολλά...Τι να πρωτοθυμηθει κανείς..."Όλα σου θυμίζουν"."Απόψε θέλω να πιω" " Τιλι Τιλι","Το ταγκό της Νεφέλης"," Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ","Η ζωή μου κύκλους κάνει","Ζήλεια μου", Αν πεθάνει μια αγάπη"," Ο φαντάρος"Η αγάπη είναι ζάλη","Ξημερώνει" κ.α. Μια μουσική κιβωτός είναι ολόκληρη η ζωή της κι έτσι μια ολόκληρη νύχτα μ ενέπνευσε να παρουσιάσω την Χαρούλα Αλεξίου και να κλείσω την δική μου αυλαία για απόψε το βράδυ, έχοντας στο νου τά τελευταία της λόγια, " Έχω απομακρυνθεί τέλειως από το τραγούδι....Δεν μπορώ να τραγουδησω όπως παλιά...Δεν ήταν κάτι απλό... Βέβαια το πενθησα" Όμως εμείς θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε κάτω από τ αστέρια... μέσα στα σύννεφα την Πανσέληνο της Χαρούλας....

OLYMPIANS ΤΟ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Οι εποχές αλλάζουν, έρχονται φεύγουν η μια εποχή διαδέχεται την άλλη, αφήνοντας πίσω με κάποια συγκίνηση παγκόσμια αστέρια της μουσικής και του τραγουδιού να παραμερίσουν για λίγο κάνοντας χώρο στους νεότερους, όχι γιατί το επέλεξαν οι ίδιοι, αλλά έτσι όπως όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα , έτσι και το τραγούδι, η μουσική ακολουθούν νέα μονοπάτια.

Είναι η δεκαετία του '60 που σέ όλο τον κόσμο κάνουν την εμφάνιση τους νέα σχήματα καί οδηγουν την νεολαία, σε νέες κατευθύνσεις από καινούργιες φωνές στιλ ντυσίματος, ακόμη και μαλλιών, που ξετρελαίνουν τους νέους εκείνη την εποχή, ξεφωνιζοντας, σχίζοντας ρούχα έτσι για σουβενίρ.

Στην Αγγλία εμφανίζονται οι Μπητλς, οι Ρόλινγκ Στόουν που σαρώνουν με την ιδιόρρυθμη για εκείνη την εποχή, εμφάνηση τους αλλά και την πρωτοποριακή μουσική, ώστε να ξεσηκώσουν όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.

Μέσα σ' αυτές τις χώρες η Ελλάδα δεν έμεινε αμέτοχη με πρωτοπόρους τους Forminx, Idols, Charms κ.α. 

Στην Θεσσαλονίκη κάνει δειλά δειλά ένα νέο συγκρότημα. Οι Ολυμπιανς.Ετσι μια φορά κι έναν καιρό, όπως συνηθίζω να λέω, κάποια μέρα του Σεπτέμβρη, το 1965 πέντε νέα παιδιά εμφανίζονται σε αυτό τον χώρο με όνειρα κι ελπίδες να κατακτήσουν το ελληνικό κοινό που όχι μόνο κατωρθωσαν να γίνουν πρώτοι, αλλά κρατήθηκαν για χρόνια ενωμένοι, μπορώ να πω ως σήμερα,όταν κάποιες φορές συναντιούνται, παίζουν, θυμούνται τα παλιά και μας μεταφέρουν στην εποχή του '60 , στην όμορφη " Χαβάη" κάπου στη Ν.Κρηνη, πλάι στην θάλασσα με τό φεγγάρι αγκαλιά.

Άλκης Κακαλιαγκος ο αρχηγός των Ολυμπιανς μουσικοσυνθέτης με σπουδές στο πιάνο τού Κρατικού Ωδείου ,και σπουδαστης του ΑΠΘ της Γεωπονικής Σχολής.Πασχαλης Αρβανιτίδης, τραγούδι, παίζει πιάνο κιθάρα.Βαγγελης Κουτσοτελης κοινός ( σπόρος) σαξόφωνο, Κούλης Καλογιανιδης, κιθάρα, Δημήτρης Λαζαρίδης τύμπανα.

Την εποχή εκείνη σ' ένα μουσικό πρωινό στην Χαβάη ο Γιώργος Κοντόπουλος ιδιοκτήτης τού CITY INTERNATIONAL 106.1 με το μαγνητόφωνο του ηχογραφεί ζωντανά τους Ολυμπιανς και τους παρουσιάζει σε εκπομπή στη Φωνή της Αμερικής που λειτουργούσε τότε στην Περαία Θεσσαλονίκης.και στη συνέχεια ο Κρατικός σταθμός με τον Άλκη Στεα.

Ο Γιάννης Σωκρατιδης διευθυντής της δισκογραφικής εταιρείας "Ελλαδίσκ" τους ακούει κι όχι μόνο ενθουσιάζεται αλλά άνοιγει διάπλατα τον δρόμο στους πέντε νέους των Ολυμπιανς ηχογραφώντας το πρώτο μικρό δισκάκι με τα τραγούδια που σύντομα έγιναν γνωστά." Τροπος' και "Συμπόσιο".

Ένας διαγωνισμός νεανικών συγκροτημάτων, οδηγει τούς Ολυμπιανς στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας. Όπως έλεγαν είχαν φτάσει στα όρια τού σκανδάλου, έτσι πού τσάκισαν όλα τα συγκροτήματα τής Αθήνας που πήραν το 78% των ψήφων τής αθηναϊκής νεολαίας.

Ο δεξιοτέχνης τού πιάνου Άλκης Κακαλιαγκος συνθέτει και γράφει τα ωραιότερα τραγούδια που υποδύεται με την βελούδινη ξεχωριστή φωνή ο Πασχάλης.

Όμως η στρατιωτική θητεία, σπουδές απομακρύνει κάποια ιδρυτικά μέλη ώστε ν αντικατασταθούν από τον Ν. Παπάζογλου, Β.Παπαβασιλειου, Χρ. Κιλλια κ.α.

Όμως δεν θα σταματήσουν εδώ.Η συναντηση έρχεται ξανά νά τούς ενώσει. Η Χαβάη γεμίζει κόσμο, η νεολαία λικνιζεται με το απαλό αεράκι της θάλασσας και της μουσικής. Το " Συγνώμη" σε στίχους Νικου Ελληναιου " Το κορίτσι του Μάη" " Μείνε κοντά μου" "Το σχολείο" κ.α.ειναι τραγούδια διαχρονικά και θα μείνουν και στις νέες γενιες άσχετα αν το συγκρότημα διαλύθηκε και ο καθένας τράβηξε τον δικό δρόμο. Ο Άλκης Κακαλιαγκος συνεχίζει να δημιουργεί. Τώρα ετοιμάζει ένα μιούζικαλ. Ο Πασχάλης τραγουδάει και η αυλαία κλείνει αφήνοντας πίσω ένα συγκρότημα που γνώρισε τεράστιες επιτυχίες. Η Χαβάη δεν υπάρχει, Οι Ολυμπίας δεν υπάρχουν, όμως... υπάρχουν οι άνθρωποι που συνεχίζουν να τούς ακούν με μία τρυφεραδα, με μια νοσταλγία λες και ήταν χθες όπως λέει ο Λευτέρης Κογκαλιδης.

Ελίζα Καστάνη