ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ Ο ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ

 

Ένας μοναχικός, όμως ατίθασος καλλιτέχνης πού θα ήθελε να γίνει κλασικός πιανίστας ήταν ο Γιάννης Σπανός. Ένας νέος που ξεκίνησε να πάρει μαθήματα πιάνου στο Ωδείο, πού δεν κατάφερε να παίξει ένα κοντσέρτο τού Τσαϊκόφσκι από παρτιτούρα, γιατί βιαζόταν και πηδούσε τίς τάξεις δίχως υπομονή. Όμως με τίς δικές του ικανότητες καί μια εσωτερική, εξοργιστικη δύναμη, προς μεγάλη έκπληξη ίσως καί του ίδιου του εαυτού, κατάφερε με τη τόλμη που τον διέκρινε νά δημιουργήσει τήν δική του μανιέρα, στο ελληνικό και ξένο πεντάγραμμο. Ένα λιοντάρι, πού αν ξέρει να παίζει καλά τά χαρτιά του, τό κοινό θα τον λατρέψει γιατί, γνωρίζει πως δεν ξόδεψε άδικα το ταλέντο καί την γλυκύτητα του. Θα κερδίσει όμως μέ τόν δικό του τρόπο το ακροατήριο του, χωρίς προκαταλήψεις καί στη συνέχεια, θα υποταχτεί κι ο ίδιος στις απαιτήσεις του κοινού του, ένα κοινό δύσκολο που θά κατωρθωσει να ικανοποιήσει, να το γοητεύσει και να μείνει διαχρονικός στο χώρο της μουσικής. Έτσι μια φορά κι έναν καιρό μια μέρα του Καλοκαιριού, στο Κιάτο τής Κορινθίας θα γεννηθεί ο Γιάννης Σπανός κουβαλώντας από παιδί μέσα στ άσπρα καράβια τα όνειρα του. Παρακολουθούσε μ ενδιαφέρουν την αδελφή του να παίζει πιάνο καί σκαλωσε στα χέρια της μουσικής, αν καί ο πατέρας του τον προόριζε ν ακολουθήσει την νομική. Ίσως του είπε ναι....με την προϋπόθεση να τον αφήσει να ταξιδέψει στην Ευρώπη, με προορισμό την Γερμανία. Ένα ξεγελασμα; Ίσως.. Το αυτί καί τό ένστικτο, έχουν πλέον αφομοιώσει την επαφή του με το πιάνο. Το μεγάλο του όνειρο είναι να γίνει μουσικοσυνθέτης.Ετσι τα βήματα του τον ωδηγουν στην πόλη του Φωτός, το Παρίσι. Εκεί δίπλα στις όχθες του Σηκουάνα θα παίξει για τον Σερζ Γκενζμουργκ. Στην συνέχεια, εμφανίζεται σε μπουάτ παίζοντας πιάνο ως ακομπανιατερ και μάλιστα τραγούδια δύσκολα ποιητικά με ποιότητα. Διαβάζει Ρεμπώ, Μπωντλαίρ, ανακαλύπτει τον Καββαδία και τολμάει να μελοποιήσει τα ποιήματα του, μετά τον θάνατο του δευτέρου. Εκεί θα γνωρίσει την Σούλα Μπιρμπίλη όπου ηχογραφούν τέσσερα τραγούδια στά γαλλικά, μεταξύ αυτών " Το Καλοκαίρι εκείνο" που η άψογη ερμηνεία και το ιδιαίτερο ηχογρωμα της φωνής, στα γαλλικά εντυπωσιάζει. Αργότερα, όταν ύστερα από δέκα πέντε χρόνια παραμονής στο Παρίσι θα επιστρέψει στην Ελλάδα και θα μελοποιήσει το " Σπασμένο καράβι", ένα κείμενο δύσκολο που θα ερμηνεύσει με μεγάλη επιτυχία ο Κώστας Καραλης .( Άλλο ποίηση άλλο στίχος) . Η καριέρα του γενικά ξεκινά από το Παρίσι. Γράφει μουσική καί συνεργάζεται με Γάλλους τραγουδιστές και ηθοποιούς, όπως Ζιλιέτ Γκρεκο, Μπριζίτ Μπαρντό, Σερζ Γκενζμουργκ. Κι έτσι, αφού γοητεύει το γαλλικό κοινό αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα, δείχνοντας μια ζωτικότητα πέρα από τα όρια της κοινής αντοχής. Γνωρίζει τον Αλέκο Πατσιφα που ψάχνει να δημιουργήσει μια νέα τάση μουσικής. Έτσι γεννιέται το νέο κύμα. Συνεργάζεται με τη Αρλέτα, Κ. Χωματά, Δ. Γαλάνη, Τ. Τσανακλίδου κ.α. Η ζωή του συνεχίζεται μέσα στη λάμψη της επιτυχίας έτσι, που ξέρει ν αγγίζει με συναίσθημα τίς καρδιές τού κόσμου καί νά τίς κερδίζει. Στην δισκογραφία μπαίνει το μέ το τραγούδι " Μια αγάπη για το Καλοκαίρι που ερμηνεύει η Κ. Χωματά σε στίχους Γ. Παπαστεφάνου. Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κερδίζει το πρώτο βραβείο μουσικής με ερμηνεύτρια την Αφροδίτη Μάνου στο τραγούδι " Εκείνο το Καλοκαίρι". Για τον Γιάννη Σπανό υπήρξαν μαγικές συναντήσεις με ποιητές και στιχουργούς, όπως Γ. Βιζυηνός, Μυρτιώτισσα, Ν. Καββαδίας, Μ.Σταχτουρης, Β. Ρωτας, όπως Μ. Ελευθερίου, Λ. Παπαδόπουλος, Λ.Νικολακοπουλου, Γ. Παπαστεφάνου κ.α. Στα μουσικά του κομμάτια άκουμπησαν σπουδαίοι ερμηνευτές, Μαρινέλλα, Γ. Μπιθικώτσης, Σ. Μπιρμπίλη, Κόκοτας Νταλάρας, Γ. Πουλόπουλος, Μ. Μητσιάς, Α. Κανελλίδου, Β. Μοσχολιού, Χ. Αλεξίου κ.α. Όμως, δεν σταματάει εκεί.Οι μουσικές του επενδύσεις ντύνουν τις ωραιότερες ταινίες έτσι που αγγίζουν βαθειά το κοινό. "Εκείνο το Καλοκαίρι" ," Αναζητησις" "Ταγκό 2001" " Όμορφες μέρες" " Ένα Καλοκαίρι" " Ερωτική συμφωνία" . Κομμάτια γεμάτα συγκίνηση, τρυφεραδα, μια δύναμη, γιατί εκεί που βρίσκεται η φωτιά, εκεί ακριβώς καίει μέσα στη σπηλιά αυτού του Λιονταριού. Θυμήσου τον Σεπτέμβρη...( Θα πει κανείς) Εκείνο τό Καλοκαίρι... Μια Κυριακή...Στην οδό Αριστοτέλους....Σε μια αλάνα... Είπα να φύγω... Φίλε... Άκου λοιπόν....Οι Κυριακές τής Κατερίνης, φεύγουν μαζί μέ την βροχή...Θα με θυμηθείς... Άνθρωποι μονάχοι...Ναχα δύο καρδιές...Αν δε σ' αγαπώ δεν σε ορίζω... Ήταν μια νύχτα του Φθινοπώρου στο Κιάτο όπου ζούσε μια ζωή μοναχική, γιατί ο ίδιος το επέλεξε, όταν ο θάνατος μπήκε αθόρυβα στο σκοτεινό δωμάτιο την ώρα του ύπνου και τον πήρε για πάντα στην δική του αγκαλιά. Ήταν Οκτώβρης μήνας.

ΕΛΙΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Μια φορά πριν από πολύ καιρό, κάτω από τίς αψιδωτές γαλαρίες του Θεού Αρη, γεννήθηκε στο Πασαλιμάνι του Πειραιά ο Γιάννης Πετρόπουλος. Ένα ξεχωριστό παιδί. Ήτανε Μάρτιος μήνας. Βράδυ; Μέρα; Σαν παιδί Μαρτιατικο τον φαντάζομαι νά μαθαίνει γρήγορα, ν αριστεύει στις σπουδές του, να είναι ανυπόμονο, καθόλου πρόθυμο, να περιμένει τις εκπλήξεις, ν αγαπάει τις ιστορίες των γενναίων λαμπρών ηρώων, πού κυριεύουν νέους κόσμους, πού λατρεύει τις τηγανητές πατάτες, με αυγά καί μαρούλι. Σαν έφηβος, θα προσπαθήσει να ταξινομήσει τ όνειρα του που ή καλλιτεχνική του φύση τού επιβάλλει. Οι μουσικές επιρροές ξεκινούν μοιραία από την μητέρα του, πού ήταν υψίφωνος της Λυρικής σκηνής. Διακρίνει από νωρίς τό ταλέντο του και τον ενθαρρύνει στ άγουρα ακόμα χρόνια του, να φοιτήσει στο Ελληνικό Ωδείο παίρνοντας μαθήματα αρμονίας καί κλασικού τραγουδιού. Ήταν δεκατεσσάρων ετών κι από τότε δεν έπαυσε ποτέ ν αγαπάει την μουσική και το τραγούδι.Λαμβανει μέρος σέ " Απογευματινές" παραστάσεις που πραγματοποιούνται στον "Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός," παρουσία πολλάκις των δασκάλων τού Ωδείου του, αξιολογουμενος για τις εξαιρετικές του επιδόσεις. Με την ολοκλήρωση των σπουδών του , δίνει επιτυχείς εξετάσεις στην ΕΙΡ με κριτές τον Μίμη Πλέσσα, Κώστα Καπνίση, Δημήτρη Χορν, Κώστα Κλαβα. Η μουσική παιδεία, τον βοηθάει να διασχίσει εύκολοτερα τον δύσκολο κι ανηφορικό δρόμο προς την καταξίωση. Σεμνός, χωρίς επιτιδευση, με γενναία καρδιά, επιδιώκει την αρμονία , ψυχής καί νου. Παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής, στην δραματική Σχολή του Μενέλαου Θεοφανίδη, με δάσκαλο τον κορυφαίο ηθοποιό Νίκο Τζόγια. Σέ λίγο καιρό τ όμορφο αγόρι με τα σμαραγδένια μάτια, που μοιάζει με ζωγραφιά, αρχίζει την καριέρα του δίπλα στην Ρένα Βλαχοπούλου στο θέατρο Ακροπόλ. Το 1968 θα εμφανιστεί με την Πόπη Αστεριάδη στην " Κιβωτό" τής Πλάκας, για να κερδίσει την ίδια χρονιά στο Φεστιβάλ της Βαρκελώνης το τρίτο βραβείο με το τραγούδι του Ζακ Ιακωβίδη " Ένα μεγάλο ποτάμι". Παράλληλα θ ασχοληθεί μέ τόν κινηματογράφο παίζοντας στη ταινία τού Οδυσσέα Κωστελετου " Σ' έχω ανάγκη απόψε πολύ". Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς θα τιμηθεί από τον "Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών" για τις αξιόλογες επιδόσεις του στο τραγούδι καθώς για το ήθος και τη ευπρέπεια του. Το 1971 συμμετέχει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καί παίρνει το πρώτο βραβείο τραγουδιού τό " Παλιό κανόνι" του Γιώργου Μαυρομουστακη. Η παρουσία του στην δισκογραφία, ξεκινάει στα τέλη του '60 καί οι επιτυχίες διαδέχονται κ μία την άλλη, μέ την φωνή του ν ακούγεται συνέχεια από τα ραδιόφωνα, κερδίζοντας το κοινό. Το πάθος πού κρύβει μέσα του είναι μια δύναμη μαγική, γεμάτη ερωτισμό. Οι δονήσεις της ψυχής του, συναντούν τίς δονήσεις της ζωής καί πλημμυρίζουν την καρδιά με γλυκύτητα και τρυφερότητα. Η δική του όμως γεμίζει με ευτυχία, όταν συναντάει την μελλοντική του γυναίκα. Παντρεύονται σέ μικρή ηλικία και ύστερα από σαράντα έξη χρόνια την χάνει.Οπως ο ίδιος θα πει " Θα ήθελα να είμαι στη θέση της" , ανταλλάσσοντας την δική του με την δική της. Όμως τό Σύμπαν τον λατρεύει και συνεχίζει να δακτυλογραφει τις σελίδες τής ζωής του. Δεν τον αφήνει να χαθεί στα σκοτεινά μονοπάτια της μοναξιάς, που απειλεί κάθε μοναχική καρδιά. Η αύρα του έρωτα ποτέ δεν χάνεται, αλλά και η μοίρα τού συμπαραστέκεται.Παντα υπόσχεται. Ας ευχηθούμε η τρυφεραδα των τραγουδιών του, να ξαναγεμίσει την καρδιά του. Η φωνή του είναι πιο μεστή, ιδιαίτερα αισθαντική, αγγίζει μ ένα δικό του τρόπο το κοινό. Πλαισιωμένος όπως πάντα από σπουδαίους μουσικούς, συνεχίζει ν ακουμπάει στην Κιβωτό της τέχνης, με τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια αφοσίωση πού τού εμπιστεύονται καταξιωμένοι συνθέτες τα τραγούδια τους, όπως Μ. Πλέσσας, Γ. Μουζάκης, Κ. Γιαννίδης, Γ. Κατσαρός, Ν. Ιγνατιαδης, Γ. Κριμιζάκης, Lusio Savva, Aντυπας κ.α. με στιχουργούς Μ. Ελευθερίου, Σ Μανέττα, Κ.Σεγδιτσα, Σ. Τσώτου, Π.Κατρακης κ.α. Συνεργάζεται με σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως Κ.Χατζη, Σ.Μπελλου, Γ. Πάριο, Τ. Χρυσό, Κ. Δενάρδου κ.α. Οι επιβραβεύσεις καί τιμητικές διακρίσεις είναι πολλές.Τραγουδαει αφιλοκερδώς στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπως, Κωνσταντινούπολη, Αργεντινή, Βραζιλία, Ουρουγουάη, κ.α. Συμμετέχει σε φιλανθρωπικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ιδιαίτερα αγωνίζεται κατά των ναρκωτικών. Σαν γνήσιος όμως Έλληνας και πατριώτης, δεν ξεχνα ποτέ σ' ότι αφορά την Ελλάδα και τους Έλληνες απανταχού. Σας θυμίζω μ έναν δικό μου τρόπο μερικά από τα τραγούδια του. " Τελευταίο μου λάθος" " Πάμε λοιπόν ξανά" " Πολλές φορές τα πράγματα αλλάζουν" " Δακρυσμένα μου μάτια" " Λυπάμαι"..." Σ' έχω απόψε ανάγκη πολύ" " Σ' ευχαριστω που γύρισες" "Η θρησκεία μου είσαι σύ" " Δώσε μου να πιω αγάπη"" Ζήτησες άσυλο καρδιά μου" " Σέ θέλω" " Χόρεψε" "Όταν μου μιλάς"...."Όνειρο 

Ευχόμαστε ο Γιάννης Πετρόπουλος να μας συνόδευει μελλοντικά, για πολλά χρόνια ακόμα με τα τραγούδια του.

ΕΛΙΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ.

DEMIS ROUSSOS Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΜΕ ΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΦΩΝΗ

Ίσως να ήταν ένας Ποσειδώνιος ιερέας στο νησί της Ατλαντίδας, έτσι που ή ογκοδη εμφάνιση, το μακρύ άστατο μαλλί, οι πολύχρωμες λουλουδενιες κελεμπιες, η χροιά της θρυλικής φωνής, όλα αυτά σε παραπέμπουν σ ένα μακρυνό παρελθόν που ήρθε λες, από την Σαιδα τής Αιγύπτου κι ακούμπησε στο παρόν. Την Αλεξάνδρεια, στις πραγματικές του ρίζες. Θά έλεγε κανείς πως ήταν αγερας που δεν στέκεται ποτέ σ' έναν τόπο, ίσως ένα τεράστιο κινούμενο ρολόι που δεν σταματάει ποτέ να χτυπά. Γεγονός είναι πως το ανήσυχο πνεύμα του Ρούσσου, ήταν προοδευτικό, στον χώρο της μουσικής, πώς τό κάρμα του ήταν καλοδιαλεγμενο όταν ήρθε στην ζωή μια μέρα του Ιούνη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Κατά την διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, ο Αρτέμιος Βεντούρης Ρούσσος, γιατί αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα, μελέτησε μουσική και υπήρξε μέλος της βυζαντινής εκκλησιαστικής χορωδίας. Εδώ συναντάμε τό χαρακτηριστικό σημείο της φωνής του. Ένα κράμα αρχαίας, ελληνικής, ουράνιας φωνής, λες κι ερχόταν από το βαθύ παρελθόν. Μετά την κρίση του Σουέζ χάνεται όλη η περιουσία των γονιών του και μετακομίζουν στην Ελλάδα. Το αέρινο μυαλό του χτίζει παλάτια στους ουρανούς και ξεδιαλύνει τά θέλω του. Η ζωή του Ντέμη Ρούσσου, μοιάζει με ένα τεράστιο, όμορφο παραμύθι, όταν μέ την εγκατάσταση του στην Ελλάδα ενσωματώνεται σε διάφορα μουσικά συγκροτήματα, αρχίζοντας σε ηλικία δέκα επτά ετών με τους Idols. Εκεί γνωρίζει τον Βαγγέλη Παπαθανασίου καί τόν Λουκά Σιδέρη, με τους οποίους αργότερα θά σχηματίσουν τούς Aphrodite s Child, οπου τό φωνητικό ύφος βοήθησε το συγκρότημα τό 1967 νά γνωρίσει διεθνή καριέρα στην Γαλλία και σέ άλλα μέρη της Ευρώπης ως το 1972. Τον Μάιο του 1968 οι Ρούσσος, Παπαθανασίου και Σιδεράς προσπαθούν να εγκατασταθούν στο Λονδίνο, αλλά δημιουργούνται κάποια προβλήματα και επιστρέφουν στο Παρίσι, ώπου υπογράφουν συμβόλαιο με την εταιρεία Philips Records. Το πρώτο τους σινγκλ σε σύνθεση Παπαθανασίου σε στίχους Μ. Μπέργκμαν ήταν τό Rain and Tears που κυκλοφόρησε τό 1968 και ή επιτυχία του υπήρξε αξιοσημείωτη σε πολλές χώρες τής Ευρώπης. Στο διάστημα αυτό τό συγκρότημα θα ηχογραφήσει αρκετά σινγκλς καί δίσκους, που θα γνωρίσουν διεθνή επιτυχία. Το κύκνειο άσμα ήταν ο δίσκος 666 ο οποίος θεωρείται ένα από τους κλασικούς προγκρεσιβ ροκ δίσκος. Όμως η μεγαλύτερη επιτυχία θά υπάρξει η προσαρμογή του μουσικού θέματος "Οι δρόμοι της φωτιάς" όπου βραβεύεται με Όσκαρ. Η προσωπική σταδιοδρομία τού Ντέμη Ρούσσου θ αλλάξει το 1971 με το σινγκλ we shall Dance. Στην αρχή δεν έχει επιτυχία αλλά κατωρθωνει με την περιοδεία του στη Ευρώπη νά γίνει σύντομα γνωστός καί κορυφαίος. Ήταν ένα αφηνιασμενο άλογο που ήθελε να φέρει την μουσική εκτός συνόρων. Κάνει πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις πλάι στην Νανα Μούσχουρη, τραγουδάει ντουέτο με την Φλόρενς Γουόρνερ, τον Ντικ Μόρισον στο σαξόφωνο και πλάι στην Βικυ Λέανδρος. Δίνει συναυλίες σ ολόκληρο τον κόσμο κι εκτοξεύεται ψηλα. Παρασημοφορηται από την Γαλλική Δημοκρατία με τον τίτλο του ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής. Ο Ρώσος αστρονόμος Τ Κριασκο δίνει τ όνομα του σ' έναν αστεροειδή που ανακάλυψε το 2008. Η καριέρα του φτάνει στο ζενίθ όταν πουλάει 60 εκατομμύρια δίσκους, που άλλοι γίνονται χρυσοί, άλλοι πλατινένιοι συναγωνίζοντας σε πωλήσεις μεγάλους σταρ τής παγκόσμιας σκηνής. Μία φορά κι έναν καιρό αυτό το αγόρι που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, που αγαπούσε την νεγρικη μουσική πού θεωρούσε τον εαυτόν του πρώτα μουσικό και μετά τραγουδιστή, που μιλούσε επτά γλώσσες, ζούσε σε έναν ιδιόκτητο πύργο έχοντας ως κατοικίδιο ζώο ένα λιοντάρι. Η ζωή του ήταν γεμάτη σεξ, χρήμα χλιδή, δόξα, περιπέτεια. Όλα ήταν στά πόδια του αφού το κάρμα του ήταν καλοδιαλεγμενο. Τα έζησε όλα, δύο γάμους,δύο παιδιά, πέντε γυναίκες και μια αεροπειρατεία που έλειξε ειρηνικά. Θεωρούσε την Ελλάδα πρώτη και μετά την Γαλλία.Οπως είπε σε μία συνέντευξη του την κελεμπια την καθιέρωσε όταν βρέθηκε στην Ιταλία πού πέταξε τα ρούχα από την ζέστη, αγόρασε κελεμπιες και βλέποντας τον κόσμο να ενθουσιάζεται αυτές έγιναν ταυτόσημο με την προσωπική του εικόνα αν και πολύ αργότερα πουλήθηκαν όλες στα ύψη. Τα πάει καλά με τον Θεό αλλά όχι με τους παπάδες, πώς η ζωή του ήταν ένα τρένο που μέσα από τις στάσεις γνώρισε τον μεγάλο μουσικό Β. Παπαθανασίου, που όπως λέει όλες του οι συναντήσεις ήταν καρμικες. Ο Ρούσσος διέσχισε όλους τους δρόμους της ζωής του ώσπου κάποια στιγμή προκάλεσε ίσως και να ήρθε αντιμέτωπος με το ίδιο του το κάρμα. Τα κιλά του ήταν τεράστια κι αποφάσισε μια δίαιτα που τον οδήγησε σε μια περίοδο κατάθλιψης. Ίσως ήταν ο καιρός που ένοιωθε το άστρο του στο ουρανό ν αναβοσβηνει. Το Μάιο του 2010 πραγματοποιεί στην Ελλάδα ύστερα από από 37 χρόνια μια συναυλία στο Ηρώδειο στα πλαίσια τού φεστιβάλ Αθηνών.Την ίδια χρονιά στο αρχαίο θέατρο Διον , στο φεστιβάλ Ολύμπου με είκοσι και πλέον μπουζούκια. Η απέραντη φωνή του Ντέμη Ρούσσου σίγησε ένα πρωινό τού Γενάρη τό 2016 βυθίζοντας ολόκληρο τον κόσμο στο πένθος αφήνοντας μία τεράστια κιβωτό τραγουδιών όπως,Goodbye My Love Goodbye, Forever annd Evr, Tiki Tiki Quand je t aime, My Reason, κ.α. Ο Ντέμης Ρούσσος πίστευε στο Σύμπαν και στην δύναμη του ανθρώπου έτσι που ήταν άνθρωπος της μεταφυσικης που έκανε ταξίδια αστρικά, πώς η ψυχή έρχεται και ξανάρχεται, ότι ήταν σε προηγούμενες ζωές ιερέας της αρχαίας Αιγύπτου, ραββίνος στην Γερμανία. Εγώ θα έλεγα πώς ήταν του Ποσειδώνα ιερέας κάπου στην μακρυνή Ατλαντίδα, που ίσως βρίσκεται όχι, βυθισμένη αλλά κάπου μακριά σέ κάποιον Γαλαξία.

ΕΛΙΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ.

ΜΑΙΚ ΡΟΖΑΚΗΣ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ

Ειχα γνωρίσει πριν από χρόνια τόν Μάικ Ροζάκη, να τραγουδάει με το μουσικό συγκρότημα Chrms, σε μια πρωινή συναυλία σέ γνωστό θέατρο της Θεσσαλονίκης, όπου αποθεώθηκε από το νεανικό κοινό τής πόλης πού ξεφωνιζε, βγάζοντας και πετώντας τα ρούχα από ενθουσιασμό. Τον θυμάμαι ψηλό, λεπτό, μ ένα γοητευτικό πλατύ χαμόγελο την καστανή τούφα των μαλλιών του, ριγμένη στο μέτωπο, να λικνιζεται στους ρυθμούς τής μουσικής έτσι πού ερμηνευε μ εκείνη την χροιά της ιδιαίτερης φωνής του, ελληνικά και ξένα τραγούδια. Μια φορά κι έναν καιρό μια μέρα του Σεπτέμβρη( θα τό λέω συχνά αυτό σα νά διηγούνται ένα παραμύθι) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ο Μάικ Ροζάκης. Πολύ νέος βρέθηκε στην Ελβετία για μουσικές σπουδές στην κλασική κιθάρα. Στά δεκαεπτά του χρόνια μπαίνει στην ζωή του τό πόπ μουσικό συγκρότημα Potflair. Επιστρέφει στην Ελλάδα τό 1965 καί ενσωματώνεται μέ τά μουσικά γκρουπ Juniors, Charms, Play Boys, για ν ακολουθήσει μετά σόλο καριέρα. Οι επιτυχίες με τους Charms διαδέχονται η μια την άλλη εκτοξεύοντας το συγκρότημα στά ύψη με τίς επιτυχίες " Το ξέρω θαρθεις" " Έτσι είναι η ζωή", " Γλυκειά αγαπημένη" " Πρόσεχε" " Εγωισμός" " Σ' εμένα θαρθεις" κ.α. Οι Charms θά διαλυθούν μετά την τελευταία επιτυχία που σημείωσαν με τον " Διωγμό".Ο Μάικ Ροζάκης θα εγκαταλείψει τό συγκρότημα, θα κάνει σόλο καριέρα, δίχως να πάψει να σπουδάζει στο Εθνικό Ωδείο όπου θά πάρει τό πτυχίο φούγκα από τον καθηγητή Μ.Βουρτση. "Διωγμός" ένας Επίλογος για τόν ίδιο, όταν κοριτσάκια ντυμένα στά μαύρα, δίχως να γνωρίζουν τον πραγματικό λόγο, τρέχουν ν ακούσουν αυτή την συγκλονιστική ερμηνεία, όταν εκείνος ψάχνει μέσα στο πλήθος τόν φίλο πού κάποια στιγμή θα τον βρει για να τού πει μέ σπαραγμό για τη κοπέλα πού λάτρεψε κι έφυγε ξαφνικά από την ζωή γιατί ο χάρος έτσι, σκληρός που ήταν την πήρε από κοντά του, μ εκείνον να τριγυρνάει σαν τρελός μέσα στους τάφους, με τους λυγμούς να τραντάζουν τό κορμί του, να μη μπορεί να σταματήσει μια πληγή, έτσι πού βλέπει την χλωμαδα τής νεκρής αγαπημένης του μικρής, που ήταν όμορφη γλυκιά όπως πάντα, τ όνομα της στα συντρίμμια θα φωνάξει...." Θεέ μου κοίτα λίγο χαμηλά" Η φωνή σπάει, μέ τά κοριτσάκια νά κλαίνε δίχως λόγο, δημιουργώντας σενάρια που μόνο ο ίδιος γνώριζε, ώσπου ό ίδιο χάνεται για ένα διάστημα από το κοινό, για να εμφανιστεί πιο ώριμος σ' έναν άλλο ρόλο που διαδέχεται, μέσα σε άλλους κύκλους μουσικής. Τον συναντάμε διευθυντή μουσικών προγραμμάτων της ΕΡΤ. Διευθυντή της ορχήστρας ποικίλης μουσικής. Καθηγητή θεωρητικών μαθημάτων τού Εθνικού Ωδείου αντίστιξης από το 1985 ως τό 1988 στην φούγκα. Ασχολείται με την σύνθεση, προχωράει ακάθεκτος στην μουσική, εκτελεί τό κοντσέρτο για πιάνο στο Εθνικό Ωδείο "Φαντασία για Τούμπα και ξύλινα" Μεταμορφώσεις για εννέα πνευστά" " Ικεσία" 14 μικρές πραγματικότητες ( κοντσέρτα για τρεις φωνές) , χορωδία και ορχήστρα που κυκλοφορούν σέ δίσκους κι εκτελέστηκαν στην Αθήνα καί Κύπρο. Αναλαμβάνει την μουσική προσαρμογή τών τραγουδιών και των στίχων της " Καμπιρια", την ενορχήστρωση τής ροκ όπερας " Δαίμονες" " Άννυ" " Μαντάμ Ορτάνς" " Εβίτα," " Σούπερ σταρ" καί κάνει την βαθειά βουτιά καί γράφει τό μιούζικαλ όπερα "Στέλλα" βασισμένο στον Ιάκωβο Καμπανέλλη σε λιμπρέτο τού Γ. Μιτσιγκα.. Ο Μάικ Ροζάκης υπήρξε βιρτουόζος πιανίστας, συνθέτης, μαέστρος, τραγουδιστής, καθηγητής. Ήταν 23 του Γενάρη τού 2009 πού έφυγε από την ζωή. Ο χωροχρόνος δεν ήταν μακρύς ώστε να ταξιδέψει σε όλο τον γαλαξία ψάχνοντας την δική του γη εκεί που το περίμενε όλα αυτά τα χρόνια η μικρή του αγαπημένη. Ο Μάικ Ροζάκης υπήρξε ένας σεμνός καλλιτέχνης που δεν επεδίωξε ποτέ την προβολή, που ήρθε από μόνη της σαν αύρα μαγική καί τύλιξε αυτόν κι ολόκληρο τον μουσικό του κόσμο μαζί με το κοινό, του χθες τού σήμερα, ίσως...και του αύριο! ΕΛΙΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗΣ Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΗ ΝΕΓΡΙΚΗ ΦΩΝΗ

Ένα αγόρι πού μεγαλώνει δίπλα στην θάλασσα, πλάι στο κύμα με την χρυσή αμμουδιά, ένα αγόρι ονειροπόλο, με μία κιθάρα κι ένα ακορντεόν στα χέρια,δεν θά τό αφήσει για πολύ η Ποσειδωνία ιδιοσυγκρασία του ανικανοποίητο, ώστε να διακρίνει πολύ σύντομα τό μέγεθος του μεγαλείου της μουσικής που απλώνεται εμπρός του.

Ξέρει πως θα τα καταφέρει έτσι, πού τα νεανικά ανυπόμονα φτερουγίσματα θα τον ωδηγησουν, όχι μόνο στο τραγούδι αλλά και στην σύνθεση.

Έτσι μια φορά κι έναν καιρό, στην Αγία Τριάδα της Θεσσαλονίκης γεννιέται μια μέρα του Μάρτη ο Γιώργος Πολυχρονιάδης, ένα αγόρι του " νερού" πού αποφασίζει βλέποντας μία ταινία των Μπητλς, να πει ένα όχι στον πατέρα του που δεν τον ήθελε μουσικό και να πει ένα τεράστιο ναι στον εαυτόν του, να πάει στο Ωδείο, να σπουδάσει μουσική, να πουλήσει τό ποδήλατο, να μαζέψει χρήματα, ν αγοράσει μια κιθάρα, να βάλει μ ευλάβεια στην άκρη την παιδική του σκούπα που χρησιμοποιούσε για κιθάρα καί νά ψάξει νά χωθεί σε μικρά συγκροτήματα, κάτι πού θα καταφέρει με την βοήθεια της Ολυμπίας Μούσας, πού του ανοίγει τις πόρτες στά μουσικά του περάσματα.

Μία τυχαία συνάντηση, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο στην ζωή, θα τον φέρει σ επαφή με τό γνωστό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης τους " Βόρειους", που εκείνη την εποχή γνωρίζει τεράστια επιτυχία με το τραγούδι " Με φωνάζουμε Τζίνι" .

Ενσωματώνεται μαζί τους, παίζει κιθάρα, τραγουδάει.Η βραχνάδα τής φωνής, νεγρικη όπως την αποκαλούν, θά ξεσηκώσει την νεολαία Στα είκοσι τρία του χρόνια γράφει μουσική σε στίχους Κ. Πειδη. Το τραγούδι "Τυφλός" τό στέλνουν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου κερδίζει την τέταρτη θέση.Το 1978 κυκλοφορεί τόν πρώτο του δίσκο " Μου λείπει κάτι"

Όμως στοχεύει, δεν περιμένει το κάλεσμα πού ίσως δεν θά έρθει ποτέ κι έτσι το 1979 στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο Πολυχρονιάδης εκτοξεύεται με το τραγούδι " Αν ξανακατεβεις Χριστέ στη γη" με στίχους Σασας Μανέτα και μουσική του ίδιου, όπου σαρώνει όλα τά βραβεία κι έρχεται πρώτος στους στίχους, σύνθεση, ερμηνεία, ενορχήστρωση, ξεσηκώνοντας όλο το κοινό τού Παλαί ντε Σπορ.

Πως θα χαρακτήριζα τόν Γιώργο; Έναν καλλιτέχνη σεμνό, που ξέρει να πατάει γερά στη γη, που ξέρει τί θέλει, δίχως επαρσεις, μία προσωπικότητα που εμπνέει μικρούς και μεγάλους.

Αναμφισβήτητα η φωνή του έχει εκφραστικότητα, είναι μεστή, έτσι πού συγκλονίζει και ενσωματώνει μ ένα δικό του τρόπο τον στίχο μέ την μουσική. Δεν ξέρω αν τα τραγούδια του υπηρετούν τον ίδιο, ή αυτά εκείνον. Ίσως να είναι παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους. Στον κόσμο της φαντασίας ή της πραγματικότητας; Θα έλεγα πως είναι ένας ρομαντικός, αυθόρμητος καλλιτέχνης, κάτι πού δυστυχώς απουσιάζει στην σημερινή εποχή.

Θα δανειστών τους στίχους τών τραγουδιών του. Τον πειρασμό της Μαργαρίτας, που μέσα στο αίμα της κυλάει η αμαρτία, μία ανταρσία ατελείωτη... Ετσι, που γυρνάς στους δρόμους σαν έρημο σκυλί και κανένας να μη σου δίνει προσοχή... Ένα συρτάρι γράμματα που δεν αντέχω να μιλάς μέσα από τα γράμματα, τα ρίχνω στην φωτιά γιατί δεν αντέχω τα φαντάσματα....Αν κοιτάξεις είμαι σ όλες τις σταγόνες της ζωής, μέσα στις πτυχές τού εαυτού σου......Πες μου μάγισσα το χθες, πόσες αδικησες ψυχές....Μη τρέχεις μέσα στη σκέψη μου είσαι μια θύμηση που με πονά, πώς θα μπορέσω από τον νου νά σε ξεγράψω...

Ο ένας δίσκος διαδέχεται τον άλλο. " Όνειρο γκρίζο" Φίλε μου" "Έχω μια κιθάρα" " Φωνή από το παρελθόν" "Εγώ κι εσύ" " Στο καφενείο των ηθοποιών" Αν κοιτάξεις (είμαι σ όλες τις σταγόνες της ζωής) "Όνειρο γκρίζο" του Benson Hurst που διασκεύασε ο Πολυχρονιάδης και διακρίνεται έντονα η χροιά τής νεγρικης φωνής του.

Ο Γιώργος συμμετέχει σε μεγάλα σχήματα, μεγάλες πίστες. Εμφανίζεται σε συναυλίες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό με μια τεράστια γκάμα τραγουδιών.

Μία Παρασκευή του Οκτώβρη σ' ένα " Πάρτυ Αναμνήσεων" μια νοσταλγική επιστροφή των αξεχαστων θρυλικών ελληνικών μουσικών συγκροτημάτων τής χρυσής δεκαετίας του '60 θα φέρει τον θριαμβευτή του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Γιώργο Πολυχρονιαδη στην αίθουσα του Principal Claub Theater, όπου θα τον συνοδεύσουν μουσικοί από τα συγκροτήματα της νιότης του.

Δεν ξεχνάει την πόλη που γεννήθηκε κι έτσι το 2015 έρχεται ξανά με αφορμή των σαράντα χρόνων της δισκογραφίας του, στο "Πάρτυ Αναμνήσεων" που το πρόγραμμα διοργανώνει και παρουσιάζει κάθε φορά ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Νέγρης.

Ο Θεσσαλονικιος με την βραχνή νεγρικη φωνή έχει να μας παραδώσει ακόμη μια κιβωτό διαχρονικών τραγουδιών κι ας λέει πώς "εμείς είμαστε ρομαντικοί, αυθόρμητοι γι αυτό κάναμε λάθη" Προσωπικά δεν υπάρχει κανένα λάθος....

Είχα μια μικρή αταβιστικη περιέργεια να γνωρίσω βαθύτερα τον Γιώργο Πολυχρονιαδη και μέσα στη πνιχτη ζέστη του Καλοκαιριού τον έψαξα μια ολόκληρη μέρα και μια νύχτα ξεσκονιζοντας τα τραγούδια του και όντως γοητευτικα, θαρρώ πώς παγιδεύτηκα με την ιδιόρρυθμη φωνή και να ξεχάσω αφήνοντας πίσω μια γήινη σφαίρα, που είναι γεμάτη σκιές καί πόνο.

ΕΛΙΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ.

ΒΙΚΥ ΛΕΑΝΔΡΟΣ Η ΒΑΡΟΝΗ ΜΕ ΤΗ ΒΕΛΟΥΔΙΝΗ ΦΩΝΗ

Κάπου στις ουράνιες σφαίρες οι κόρες του Δία και της Θέμιδος ,σφραγιζανε μια φωτεινή μερα του Αυγούστου την μουσική διαθήκη της Βίκυ Λέανδρος πάνω από την κούνια της, μ εκείνη να τις κοιτάζει, μαγεμένη με τα τεράστια καστανά της μάτια έτσι πού το μαγικό ραβδάκι χάραζε μια πορεία παραμυθένια, ένα δώρο, που τής χρωστούσε ίσως η ζωή.

Κι έτσι μια φορά κι έναν καιρό στην όμορφη Παλαιοκαστρίτσα τής Κέρκυρας, η Λάχεσις άνοιγει ένα μουσικό μονοπάτι καί ύστερα έναν δρόμο στο μικρό κοριτσάκι, πού στα δέκα της χρόνια ακολουθεί τους γονείς της στην Γερμανία. Σκοπός ή σταδιοδρομία του πατέρα της Λέανδρου Παπαθανασίου στην σύνθεση καί τό τραγούδι. Ήταν το 1959.

Αν και οι επιτυχίες του ήταν μεγάλες, αφού κάποια κομμάτια ερμηνεύτηκαν από τους Χ.Ιγκλεσιας, Ν.Ρουσο, Ν. Μούσχουρη, αποσύρεται για ν αφοσιωθεί στην μικρή του κόρη μέ την κιβωτό πού του δώρισαν ίσως...ψυθιριστα οι μοίρες των Ολυμπίων θεών.

Κι έτσι ένα όμορφο παραμύθι ξεκινάει για την Βίκυ.Αρχιζει μαθήματα κιθάρας, φωνητικής, μπαλέτο χορού.

Το 1965 ασχολείται επαγγελματικά με τό τραγούδι πού τό πρώτο της θα ηχογραφηθεί στην Γερμανία. Ευρύτερα γνωστή θα γίνει ύστερα από δύο χρόνια με το "L Amour ese Bleu" στο φεστιβάλ της Eurovision.

Ήταν μόλις 16 χρονών όταν κερδίζει το πρώτο βραβείο με το "Apres Toi" πού έγινε γνωστό παγκοσμίως εκτοξεύοντας τις πωλήσεις με εκατομμύρια singles.Κι έτσι το 1972 ξεκινάει την διεθνή της καριέρα.

Τα τραγούδια της κυκλοφορούν σέ όλες τις γλώσσες του κόσμου.Γαλλικα, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, ελληνικά.

Στη ζωή της εμφανίζεται ο Ιβάν Ζησιαδης όπου το 1982 παντρεύονται κι αποκτούν έναν γυιο για να χωρίσει ύστερα από ένα χρονικό διάστημα.

Στην συνέχεια γνωρίζει τον Βαρόνο Ενο Φον Ρουφιν και τό 1986 παντρεύονται κι αποκτούν δύο κόρες.Βαρονη πια αποσύρεται το από τραγούδι για να μεγαλώσει τά τρία της παιδιά και να επανέλθει το 1995. Ύστερα από 19 χρόνια γάμου η Βαρόνη το λιμανιού όπως την αποκαλούν οι Πειραιώτες, χωρίζει.

Δεν σταματάει όμως, όμως όλο αυτό το διάστημα να έρχεται στην Ελλάδα, όπου έχει εγκαταστήσει το στρατηγείο της στη Καστέλλα, έτσι που οι στόχοι της είναι κι εκτός τραγουδιού. Η πολιτική.

Όλοι ήθελαν νά γνωρίσουν από κοντά αυτό το όμορφο κορίτσι με την εξαίσια φωνή, το πλατύ χαμόγελο, που όλες οι αγκαλιές του κόσμου ήταν ανοιχτές.

Όπως λέει η καριέρα έρχεται πρώτη, μετά η οικογένεια και ύστερα ο Πειραιάς.

Η Βίκυ Λέανδρος με την βελούδινη φωνή της, δίνει συναυλίες σ όλο τον κόσμο, οι δίσκοι της γίνονται χρυσοί, πλατινένιοι.Συνεργαζεται με την UNICEF. Οι βραβεύσεις πολλές. Θα τιμηθεί μέ τον Σταυρό του Τάγματος της Αξίας Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Ευρώπης.

Το 2001 προτάθηκε υπουργός Πολιτισμού στο Αμβούργο και τό 2006 στο Βερολίνο. Βάζει υποψηφιότητα τό 2007, χωρίς επιτυχία.

Το κορίτσι που μεγάλωσε στον δρόμο των λουλουδιών, πλάι σ' έναν πατέρα που εκστασιασμενα η Βίκυ και οι συμμαθητές της μάθαιναν από εκείνον τα ελληνικά κάλαντα, που μεγαλώνοντας αναρριχήθηκε στον κόσμο τού παραμυθιού,να βρεθεί στ άδυτα της υψηλής κοινωνίας να γνωρίσει πολιτικούς ηγέτες, καλλιτέχνες και κάποια στιγμή να πει....Δεν είναι κακό να πέσεις στο κενό. Κακό είναι να μήν ξανασηκωθείς.

Η Βίκυ Λέανδρος πού έψαχνε μέ τά τραγούδια της, το μυστικό της καρδιάς της νά βρει, όταν η ζωή δεν σου γελά και στην μοναξιά, οι αναμνήσεις γίνονται ωραίες στιγμές ( δανείζομαι στίχους από τα τραγούδια της) για ένα αστέρι πού κρατάει στο χέρι, μια χαμένη αγάπη πού έφυγε καί την αποζητάει." Μια φορά κι έναν καιρό", " Πες μου πού πας", " Χωρίς ψυχή", " Η μικρή μας ιστορία", με γκρεμισμενους πύργους στη ζεστή αμμουδιά με κοχύλια, "Μου λείπεις", όταν πέφτουν οι σκιές κι αγιάτρευτη είναι η μοναξιά. " Πες μου την αλήθεια", κι ας είναι συμφορά κι ας είναι πικρή, τώρα η αγάπη είναι πια νεκρή. Λες πως μια μάγισσα κακιά μια χειμωνιάτικη βράδυα την πήρε την ζωή χωρίς καρδιά.

Μόνο που καμμιά μάγισσα κακιά δεν τόλμησε ν ακουμπήσει τ όμορφο παραμύθι τής ζωής της

Με την ιδιαίτερη καθαρια φωνή της που τα τραγούδια της στάζουν μια γλυκιά μελαγχολία, νοσταλγία, έρωτα, κατωρθωσε να γοητεύσει με την μουσική καί τούς στίχους μια ολόκληρη αθώα γενιά.

Η Βίκυ Λέανδρος θά μείνει το κορίτσι τών εφηβικών μας χρόνων, έτσι που γαλουχησε την νεολαία της εποχής της με ξένα τραγούδια, που διασκεύασε η ίδια στα ελληνικά.

Αναμνήσεις λοιπόν από την Βίκυ, μ ένα χαμόγελο κάνοντας πέρα τις κακές στιγμές.

ΕΛΊΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ

Ήταν μια μέρα του Απρίλη, πού γνώρισα εντελώς τυχαία τον ραδιοφωνικό παραγωγό Δημήτρη Θεοδωρίδη.Θαρρεις βούτηξε στά δικά μου νερά, ώστε ο τελευταίος Μοικανος ( όπως τον αποκαλούν) να πιαστεί στα δίχτυα μου και ν αρχίσει μία όμορφη συνεργασία

Πώς θά τόν χαρακτήριζα; Έναν ασυμβίβαστο άντρα με σκληρό μυαλό, σαν οστρακο και περιμενει υπομονετικα σαν καβουρι που λατρεύει μέ πάθος τό επάγγελμα του, ένα πάθος τόσο δυνατό ώστε, παρ ολίγο νά του στοιχίσει την ζωή, χάρη τής Απολλωνίας Τέχνης.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν Ιούλιος μήνας γεννιέται στη Θεσσαλονίκη ένα αγόρι, λες και μέσα από την υδρόβια κοιλιά τής μάνας του, λάτρεψε την μουσική και σχεδίασε βήμα βήμα τά όνειρα του. Ραδιοφωνικός παραγωγός.

Μεγαλώνοντας χαράζει έναν δρόμο γοητευτικό, συναρπαστικό, όμως γεμάτος αγκάθια.Οι αντίπαλοι πολλοί με σκοπό την εξόντωση του. Το μυαλό του όμως, δουλεύει με ακρίβεια καί ταχύτητα, δεν πτοείται από κανέναν έτσι, πού τα όνειρα του αρχίζουν να πραγματοποιούνται.

Σαν ραδιοφωνικός παραγωγός εκείνο τόν καιρό, με την ιδιαίτερη, χαρακτηριστική φωνή, την πλούσια γκάμα των ξένων καί ελληνικών τραγουδιών, μαγεύει ένα κοινό που ακολουθεί τα βήματα του σαν σκιά ολόγυρα του.

Πως θα χαρακτήριζα το Δημήτρη Θεοδωρίδη; Έναν άντρα με σκληρές φιλοδοξίες, απαιτητικό από τον ίδιο του τον εαυτό, να ψάχνει τρόπους να σκαρφαλώσει στην κορυφή. Και τό κατωρθωνει έτσι, που εκτοπίζει όλους τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς.Νοιωθει μοναδικός καί δεν χαρίζεται σέ κανέναν. Είναι;

Αναπολώντας τό παρελθόν, γυρίζουμε πίσω τον καιρό πού σπούδαζε δημοσιογραφία, κάτι πού τον βοήθησε να παρουσιάσει στις εκπομπές του, καλλιτέχνες τού πενταγράμμου, ηθοποιούς, στοιχουργους, δημοσιογράφους, ποιητές κλπ. Σπουδάζει και ηλεκτρονικός....Όλα αυτά δένουν με το ανήσυχο πνεύμα του.

Νεαρός ακόμη παρ όλες τις δυσκολίες αυτοσχεδιάζει τον πρώτο ραδιοφωνικό πομπό και στη συνέχεια ένα ερασιτεχνικό σύλλογο.

Όμως τα ιδανικά και οι φιλοδοξίες φτάνουν στην άκρη της γης. Μελετά κάθε λογις μουσική,τα παντρεύει όλα μαζί βασιζόμενος στην λογική, πώς κάποια στιγμή θα δημιουργήσει την δική του αυτοκρατορία.

Ο σεβασμός του για τη εξουσία στον χώρο του ραδιοφωνικού παραγωγού βασίζεται στην γνώση πως κάποια στιγμή θα γίνει αυτός το αφεντικό με δικές του ιδέες καί μεθόδους.

Καί παραμένει υπομονετικά σα καβούρι ξύπνιο με τά μάτια ολανοιχτα να καλπάζει, με την καρδιά να ονειρεύεται κάτω από το σεληνόφως που τον κυβερνά. Αυτά θά τόν οδηγησουν κάποια στιγμή στο γοητευτικό ταξίδι τής ζωής για να χαθεί στο απέραντο διάστημα τής μουσικής.

Η αβρότητα και η σχολαστικότητα, δεν είναι γι αυτόν λέξεις επαρχιωμενες. Αποτελούν μέρος τού κώδικα τής δικής του συμπεριφοράς.

Το 1982 ιδρύει τον δικό του ραδιοφωνικό σταθμό το ράδιο "SKARLET". Στη συνέχεια βρίσκεται στην πρωινή ζώνη του ράδιο Μακεδονία 99 με έδρα την Πυλαία. Θα μεταπηδήσει λίγο μετά στο Μακεδονία 88,5 που εδρεύει στην Καμαρα.

Ιδρύει τό ΕΛΛΑΣ FM στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ωσπου το 1991 γνωρίζει τυχαία τον διευθυντή του ραδιοφώνου City lnternational 106.1 Γ. Κοντόπουλο.

Ο σταθμός εκτινάσσεται από τον τριαντάχρονο πού η φωνή καί η πείρα στην μουσική γοητεύουν τό κοινό. Εκει δημιουργεί μία δική του εκπομπή το Αναπολώντας το παρελθόν μια ζώνη πρωινή, απαιτητική με πολύ ανταγωνισμό καί τότε ο έμπειρος πια ραδιοφωνικός παραγωγος αναγκάζεται να παλέψει με τά φίδια.

 Ο Δημητρης SCARLET επιχειρεί να κάνει την κατά μέτωπο επίθεση Κι αυτή είναι μία επέκταση συνόρων πού όλοι συζητούν και οι αντίπαλοι φθονούν. Μια εκπομπή πρωινή με ελληνικά και ξενα τραγούδια που αρχίζει στις 12 το μεσημερι και τελειώνει 4 το απογευμα.

Οι εναλλασσόμενες συγκινήσεις αυξάνουν την φαντασία του, καθώς μεγαλώνει κι αυξάνει το φως ολόγυρα του, όταν το 2016 θα μεταπηδήσει στο Μουσικό Γαλαξία στη ζώνη 105,8 για να δημιουργήσει μια πρωινή εκπομπή δύο ωρών, με ελληνικά και ελαφρολαϊκά τραγούδια.... τραγούδια τού χθες Καί το φως της επιτυχίας γίνεται μια τεράστια φωτεινή μπάλα στον ουρανό, που τον ακολουθεί, αν καί κάποιες αόρατες σκιές καραδοκούν την πτώση του.

Το κοινό πληθαίνει, οι εχθροί το ίδιο, όμως εκείνος θέλει να φύγει, να επιστρέψει στο δικό του σπίτι, το City lnternational γιατί έτσι τό νοιώθει, λες και πνίγεται εκεί που βρίσκεται. Κι έτσι γίνεται.

Ο έμπειρος ραδιοφωνικός παραγωγός Δημήτρης Θεοδωρίδης από το 1991 κάνει εκπομπή στο City lnternational 106.1 στα FM με τέσσερις ώρες ξένης και ελληνικής μουσικής, αν καί τώρα βρίσκεται σε αναστολή. Όμως εμείς διαδικτυακά παρακολουθούμε το Αναπολώντας το παρελθόν στο ράδιο SCARLET την μουσική που επιλέγει ο ιδιος αν και στην άλλη άκρη παραμονεύουν οι αντίπαλοι του.

Ίσως όντως να είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών μια και τα ραδιόφωνα στερεύουν από ραδιοφωνικούς παραγωγούς παίζοντας τα ίδια και τα ίδια.

Αν καί οι εχθροί του Θεοδωρίδη είναι πολλοί, τό κοινό του έχει υψώσει τοίχους ολόγυρα του με πολύ αγάπη, γιατί και ο ίδιος μέσα από την σκληραδα τού χαρακτήρα του, ξέρει να μοιράζει το χιούμορ με πολύ αγάπη γιατί στο βάθος, κρύβει τις σεληνιακές του ευαισθησίες.

ΕΛΙΖΑ ΚΑΣΤΑΝΗ.